ผมเองก็ไม่รู้ว่านี่คือโชคดีที่มีเจ้าเหมียวมีความเป็นแม่สูง หรือเพราะเราเลี้ยงเค้าดี หลายๆคน และรวมทั้งผมเองคิดว่าแมวจร ที่มีการใช้ชีวิตข้างนอกจะมีพฤติกรรมความเป็นแม่ เวลาคลอดมักจะคลอดเองไม่มีใครต้องช่วย แต่มันไม่เสมอไป เพราะแมวจรนั้นไม่มีใครหาอาหารมาเลี้ยง มาให้ น้อยมากที่ลูกเกิดมาแล้วจะรอด เพราะไม่มีการบำรุง(ผมตั้งใจไว้ว่าจะหาโอกาสไปให้อาหารแมวจรบ่อยๆ เพราะสงสารมันโดยเฉพาะแมวจรที่สวนลุมพินี)
เมื่อถึงเวลาคลอด : เจ้าเหมียวก็มาคลอเคลียผมเต็มที่ มาอ้อนตลอด และยังกินอาหารจนวินาทีสุดท้ายที่จะคลอด ก่อนคลอดก็มามุดผ้าห่ม ผมคิดไว้ล่ะว่าคลอดบนที่นอนแน่ๆ แต่ไม่ใช่เลย มันวิ่งไปอยู่ในกรงที่เราเตรียมไว้ให้มัน เริ่มด้วยการที่มันเบ่งลูกและหอบ แฮกๆๆ เหมือนหมาเหนื่อย (ถ้าใครนึกภาพไม่ออก ) เวลาที่มันเบ่ง ผมเองก็ช่วยมันเบ่ง ผมเองก็ลองดูที่จิมิของมัน เริ่มมีตีนแมวออกมา เย้ๆ เย้ๆ จะคลอดแล้ว
นางเบ่งๆ ในที่สุดเจ้าเหมียวตัวแรกก็ออกมา ด้วยความที่ผมกลัวว่ามันจะไม่กินรก และกัดถุงน้ำคล่ำ เลยจัดการฉีดให้ แต่ผิดคาดมันกินรกและกัดสายสะดือให้ลูกมันเอง น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว เจ้าเหมียวของผมมีสัญชาตญาณความเป็นแม่เยอะมาก ผมเองก็ช่วยแค่ดูดน้ำเมือกในปากและจมูกให้มิ้วๆ น้อย ๆ ผ่านไป ตัวแล้ว ตัวเล่า จนครบ 4 ตัวตามที่ผมพาเจ้าเหมียวไปเอกซ์เรย์ เอ๊ะแต่ทำไมมันยังเบ่งอยู่ ฮ่ะมีมิ้วน้อยออกมาอีกตัว มันก็จัดการทุกอย่างด้วยตัวเองทั้งหมด เย้ๆ ในที่สุดก็ได้มิิ้วน้อยตั้ง 5 ตัวทุกตัวแข็งแรงหมด
อยากจะฝากบอกบอกถือทุกคนที่เลี้ยงแมว และกำลังจะมีมิ้วน้อยๆๆ ออกมาชมโลก อย่ากังวลไปให้มาก (แต่ก็คงห้ามไม่ได้หรอกเพราะผมเองก็กังวล) ให้เจ้าเหมียวมันคลอดของมันเองโดยธรรมชาตอ เราก็ช่วยอยู่ห่างๆ แต่ถ้ามันนานและไม่ยอมเบ่งออกมาสักทีรีบพาไปโรงพยาบาลสัตว์เลยนะครับ เพราะมันจะเป็นอันตรายกับเจ้ามิ้วๆ น้อยๆ
